akhiyoṅ ke jharokhoṅ se, maine dekhā jo sāṅvre
tum dūr nazar āe, baṛī dūr nazar āe
baṅd karke jharokhoṅ ko, zarā baiṭhī jo sochne
man meṅ tumhīṅ muskāe, bas tumhīṅ muskāe
akhiyoṅ ke jharokhoṅ se
ik man thā mere pās vo ab khone lagā hai
pākar tujhe hāy mujhe kuchh hone lagā hai
ik tere bharose pe sab baiṭhī hūṇ bhūl ke
yūṇhī umr guzar jāe, tere sāth guzar jāe
jītī hūṇ tumheṅ dekh ke, martī hūṇ tumhīṅ pe
tum ho jahāṇ sājan merī duniyā hai vahīṅ pe
din rāt duā māṇge merā man tere vāste
kahīṅ apnī ummīdoṅ kā koī phūl na murjhāe
akhiyoṅ ke jharokhoṅ se …
maiṅ jab se tere pyār ke raṅgoṅ meṅ raṅgī hūṇ
jagte hue soī rahī nīṅdoṅ meṅ jagī hūṇ
mere pyār bhare sapne kahīṅ koī na chhīn le
dil soch ke ghabrāe, yahī soch ke ghabrāe
akhiyoṅ ke jharokhoṅ se …
kuchh bolke khāmośhiyāṇ taṛpāne lagī haiṅ
chup rahne se majbūriyāṇ yād āne lagī haiṅ
tū bhī merī tarah hṇs le, āṇsū palkoṅ pe thām le,
jitnī hai khuśhī yah bhī aśhkoṅ meṅ nā bah jāe
aṇkhiyoṅ ke jharokhoṅ se
kaliyāṇ ye sadā pyār kī muskātī raheṅgī
khāmośhiyāṇ tujhse mere afsāne kaheṅgī
jī lūṇgī nayā jīvan terī yādoṅ meṅ baiṭhke
khuśhbū jaise phūloṅ meṅ uṛne se bhī rah jāe
aṇkhiyoṅ ke jharokhoṅ se